Kościół farny pw. św. Macieja Apostoła i Przenajdroższej Krwi Pana Jezusa.

Kościół słynie z tego, iż jest jednym z największych kościołów na Warmii – 1200 miejsc. Gotycka budowla powstała pod koniec XIV wieku, wieże zaś dobudowano w 1579 roku. Podczas mszy konsekracyjnej w 1400 roku miał miejsce cud – z podniesionej Hostii spłynęły na ołtarz krople krwi. Od tego czasu kościół uważany był za sanktuarium Krwi Chrystusa i stał się miejscem pielgrzymek. Został on przebudowany w XVIII wieku i ogrodzony. Przed wejściem głównym postawiono 12 cokołów z figurami Dwunastu Apostołów. Po pożarze w 1770 roku, podczas konsekracji odnowionej świątyni obecny był biskup Ignacy Krasicki. Pod względem architektonicznym obecny kościół jest budowlą trójnawową, halową, w stylu późnobarokowym. Wewnątrz posiada rokokowy ołtarz główny i ołtarze boczne, gotycka rzeźbę Madonny z Dzieciątkiem z XIV w., kamienną tablicę z herbem biskupa Szembeka z 1739 roku, a także portret Ignacego Krasickiego.

Brama Lidzbarska

Brama Lidzbarska jest jedyną zachowaną spośród dawnych trzech bram miejskich w Bisztynku. Wybudowana została w latach 1481-1547. Ok. 1780 obniżono ją i przebudowano w stylu barokowym. Oprócz Bramy Lidzbarskiej istniały dawniej Brama Reszelska i Brama Jeziorańska. Przed wojną znajdowało się w niej więzienie dla drobnych przestępców. Po wojnie powstała tu biblioteka i siedziba organizacji młodzieżowych.

Kościół poewangelicki z II poł. XIX w.

Kościół w stylu neogotyckim, wybudowany w 1888 r. Odbudowywany po pożarze w latach 70., gdy mieścił się tam skład meblowy.

Kościół cmentarny pw. św. Michała z I poł. XVII w. z dobudowaną w 1892 r. wieżą i zakrystią.

Plebania pseudogotycka z końca XIX w.

Kamieniczki z XIX i XX w.

Spichlerz z XVIII wieku

Głaz narzutowy „Diabelski Kamień”

Jeden z największych głazów narzutowych w Polsce. Jego wymiary to: wysokość 3 m, obwód 28 m. Jako lokalna atrakcja jest popularnym miejscem spotkań i pamiątkowych fotografii. Okrążony dwukrotnie rzekomo spełnia życzenia. Przy kamieniu ustawiono tablicę z legendą wyjaśniająca jego pochodzenie.

Było to tak: W Bisztynku mieszkał niegdyś ubogi szewc, który miał dużo dzieci. Nie mogąc znaleźć kuma dla najmłodszego z nich, zgodził się na propozycję nieznajomego młodzieńca, który zaoferował swoje usługi, w zamian za oddanie mu chłopca po ukończeniu szkół. Dziecku dano na imię Michał, a od kuma szewc dostał pieniądze na naukę chłopca. Kształcono go na księdza. Gdy skończył szkołę i miał odprawić swą pierwszą mszę, zjawił się diabeł – którym okazał się kum. Miał jeszcze pilną pracę do wykonania, więc uzgodnili, że zanim Michał mszę ukończy, diabeł wielki kamień z Afryki przyniesie i przyjdzie po niego. Poleciał diabeł co tchu, ale kamień był tak duży i ciężki, że droga powrotna zajęła mu więc więcej czasu niż przypuszczał. Kiedy był nad przedmieściem Bisztynka, usłyszał, że msza się już skończyła. Zatrząsł się diabeł ze złości, że się spóźnił i Michałową duszę stracił. Kamień wysunął mu się z rąk i z wielkim hukiem spadł tam, gdzie dotąd się znajduje.

Pomnik Henryka Sienkiewicza.

Głowa Henryka Sienkiewicza na postumencie stoi w miejscu dawnego popiersia pisarza postawionego w 1965 roku. Przed wojną był tu pomnik poległych w I wojnie światowej – cokół zawierał inskrypcje z nazwiskami bohaterów, a na cokole stała rzeźba św. Zygfryda. W 1988 roku z popiersia Sienkiewicza ktoś oderwał głowę. Nową rzeźbę postawiono w latach 90. Według pogłosek, była to nieco zmodyfikowana postać Feliksa Dzierżyńskiego