Zamek został zbudowany przez Krzyżaków w 1319 r. Przy zamku powstała osada, która w 1326 r. otrzymała prawa miejskie od komtura dzierzgońskiego – Luthra von Braunschweig. Przez Dąbrówno w tamtym czasie prowadził szlak handlowy z Mazowsza do Elbląga i Gdańska. Zamek był siedzibą wójta krzyżackiego.

W lipcu 1410 r. na dwa dni przed bitwą grunwaldzką miasto zostało zdobyte i spalone przez wojska Jagiełły. W XV w. sędzią ziemskim był tu Piotr Bażyński z Elgnowa (ojciec Jana i Ścibora – założycieli Związku Pruskiego). Po 1525 r. miejscowość została starostwem i należała do rodów magnackich: Gablentzów, Olesnitzów i najdłużej (1572–1831) do Finck von Finckensteinów. W XVI wieku osiedlili się tu wygnani z Czech bracia czescy (w latach 1548–1564). W 1656 roku miasto zostało spalone przez Tatarów. Dąbrówno nigdy nie rozwinęło się w ośrodek miejski o dużym znaczeniu.

W końcu sierpnia 1914 r. w okolicach Dąbrówna rozegrała się tak zwana I bitwa mazurska (zobacz: Bitwa pod Tannenbergiem). W odległym o 4 km Osiekowie znajdował się jeden z większych cmentarzy wojennych z tego okresu. W roku 1945 Dąbrówno zostało zniszczone w 80% i utraciło prawa miejskie.

W Dąbrównie urodzili się Jerzy Skrodzki – polski duchowny protestancki i pisarz religijny w Królewcu, Krzysztof Haberkant (1704–1776) – miejscowy pastor, lektor języka polskiego, tłumacz i pisarz oraz jego syn Reinhold Haberkant (1734–1800) – tłumacz i poeta panegiryczny. W latach 1544–1547 proboszczem i superintendentem był ks. Andrzej Samuel. W XVII w. do miejskiej szkoły uczęszczał Fryderyk Mortzfeld. W latach 1892–1900 tutejszym proboszczem był ks. Antoni Wolszlegier (1853–1922) – działacz polityczny, społeczny i narodowy, w latach 1893–1898 był posłem do parlamentu polskie Warmii i Mazur. Odegrał dużą rolę w walkach niepodległościowych w całym zaborze pruskim.

Wikipedia